คาถาธรรมบทปกิณณกวรรคที่ 211ว่าด้วยหมวดเบ็ดเตล็ด[31] 1.ถ้าบุคคลพึงเห็นสุขอันไพบูลย์ พึงสละสุขพอ ประมาณเสีย ผู้มีปัญญา เมื่อเห็นสุขอันไพบูลย์ ก็ พึงสละสุขพอประมาณเสีย. 2.ผู้ใดย่อมปรารถนาสุขเพื่อตน เพราะก่อ ทุกข์ในผู้อื่น ผู้นั้นเป็นผู้ระคนด้วยเครื่องระคนคือเวร ย่อมไม่พ้นจากเวรได้. 3.ก็ภิกษุละทิ้งสิ่งที่ควรทำ แต่ทำสิ่งที่ไม่ควร ทำ อาสวะทั้งหลายย่อมเจริญแก่ภิกษุเหล่านั้น ผู้มี มานะประดุจไม้อ้ออันยกขึ้นแล้ว ประมาทแล้ว ส่วน สติอันเป็นไปในกาย อันภิกษุเหล่าใดปรารภด้วยดี เป็นนิตย์ ภิกษุเหล่านั้นมีปกติทำเนือง ๆ ในกิจที่ควร ทำ ย่อมไม่เสพสิ่งที่ไม่ควรทำ อาสวะทั้งหลายของ ภิกษุเหล่านั้น ผู้มีสติ มีสัมปชัญญะ ย่อมถึงความ ตั้งอยู่ไม่ได้. 4.บุคคลฆ่ามารดาบิดา ฆ่าพระราชาผู้เป็น กษัตริย์ทั้งสอง และฆ่าแว่นแคว้นพร้อมด้วยเจ้า- 1. วรรคนี้ มีอรรถกถา 9 เรื่อง. |